Gaat het lukken?

De titel slaat op deze knoppen van de orchidee in de vensterbank, vorig jaar ging de eerste knop op de eerste kerstdag open en hij heeft gebloeid tot begin Oktober. Door de takken kun je Petrus zien, dit beeldje heeft Henk gevonden toen hij zijn huis had gekocht, de oude bewoner(s) hadden hem achter gelaten. Al mijn orchideeën staan in knop of de bloemen zijn net uit, voor mij dus geen kerststerren! De kleur van de bloemen is groen/geel, net appeltjes groen.

Dan staat ook deze witte sinds kort in bloei, maar die houdt zijn bloemen niet zo lang. De volgende foto laat de roze orchidee zien die ook sinds kort bloeit en er komt nog een stengel met knoppen aan. Een mooi bruggetje als het over bloemen gaat is, dat vandaag Vaclav Havel wordt begraven in Praag, daar zal ook veel bloemenpracht bij aanwezig zijn, denk ik. In 1992, Henk en ik kende elkaar nog maar een paar maanden, gingen we op vakantie naar Praag. Het ijzeren gordijn was net gevallen, wij hadden niet veel geld te besteden, dus een busreis naar Praag. We logeerden in de studentenkamers op de Universiteit, die kamers waren in de zomer toch leeg. We sliepen op strozakken, wat ook wel gerieflijk was voor een week, we aten in de menza en hebben nooit geweten wat we aten.

Drie dagen hadden we geen warm water als we onder de douche wilden, maar de stad was adembenemend, alhoewel veel er verwaarloosd uitzag. Daar waren ze al fulltime mee bezig, in het weekend ging het werk gewoon door. We hadden van familie gehoord dat we kaartjes moesten kopen voor Laterna Magica, een combinatie van zang, dans en film, alles in elkaar overlopend. Kaartjes hadden we te pakken gekregen, maar we konden niet naast elkaar zitten. Toen we naar de voorstelling gingen werd er door het personeel zenuwachtig gedaan, ik werd wel naar mijn plek gebracht, maar constant was er iemand van het personeel in mijn buurt te vinden. Wat bleek later, de stoel waar ik op zat, was de vaste plek voor Herr Doctor, zoals Vaclav Havel werd genoemd. Als hij binnen was komen lopen had ik de stoel aan hem af moeten staan en had het personeel een andere plaats voor mij moeten zoeken. Dit verhaal kwam weer boven drijven bij mij toen ik hoorde van zijn overlijden. Ergens zou ik nog weleens terug willen naar Praag, maar er zijn zoveel jaren overheen gegaan, misschien is de sfeer van toen wel helemaal weg. Waar maak je het mee dat je zit te dineren op de heuvel, met uitzicht over de Praagse burcht, de Moldau en de binnenstad en je rekent voor een 4-gangen diner, een paar glazen wijn, koffie met bonbons na nog geen 25 gulden af voor 2 personen. Op de Karels brug kochten we kaarten en postzegels voor het thuisfront en de verkoper was ontzettend blij dat we zoveel kochten. In onze ogen waren de kaarten en postzegels erg weinig geld, maar voor deze verkoper was het een enorm bedrag. Deze vakantie is in ons geheugen gegrift! Jullie begrijpen dat er van mijn werk weinig terecht komt deze dagen, maar ik zal wel niet de enige zijn!