vrijdag 19 augustus 2011

Langzaam aan moet de draad weer opgepakt worden.

Eergisteren was de uitvaart van mijn vader, daarna keken we elkaar eens aan en constateerde dat nu de grote leegte zou komen en we allen de draad weer op moesten gaan pakken. We kijken terug op een moeilijke maar ‘goede’ tijd die we als familie hebben doorstaan. Met een lach en een traan hebben we elke hobbel genomen.

P1030379.JPG

Allereerst wil ik iedereen bedanken voor de reactie op het bericht van het overlijden van mijn vader, het heeft mij goed gedaan om al de reacties te ontvangen. Over enige tijd zal ik het bericht uitprinten met de reacties eronder en bij mijn moeder in de map leggen waar alle herinneringen in gaan die haar aan deze tijd zal herinneren. We zijn blij met de wens van mijn moeder om mijn vader in zijn eigen bed op te baren, een vertrouwde omgeving waar je kon binnenlopen en wat kon zeggen of niet, wetend dat wat je zei niet meer gehoord zou worden. Gelukkig hebben we dat kunnen doen tot het moment dat afgesproken was dat mijn vader opgehaald zou worden. Ik heb het geluk uit een groot gezin te komen, 5 kinderen, er was altijd wel iemand die bij mijn moeder bleef slapen deze eerste dagen, dat hebben we gedaan tot en met de nacht na de begrafenis, de afgelopen nacht heeft ze alleen geslapen! Mijn moeder is erg sterk en dapper, maar we houden haar in de gaten, zelf realiseert ze zich heel goed dat ze alleen verder zal moeten. Rationeel is alles te beredeneren, maar emotioneel niet. Wij als kinderen hebben Pa zelf de kerk in en uit gedragen en naar zijn laatste rustplaats gebracht, het laatste gedeelte was zowel emotioneel als lichamelijk erg moeilijk. Waarom liggen de paden vol met een dikke laag grof grind? Binnenkort komt het eerste ‘normale’ bericht weer op dit blog te staan en dan zal het lijken of het leven weer gewoon doorgaat, maar achter de schermen is er altijd een traan die brand in mijn oog.  Mijn vader was er niet de man naar om zijn omgeving van schouderklopjes te voorzien, maar op zijn laatste dag in zijn leven was hij in het fruitmuseum in Kapelle, daar hingen ook quilts, hij sprak breed uit en toen een oude dame vroeg of hij ook quiltte, antwoordde hij, nee maar mijn zoon wel en ik ben trots op hem. Fijn om dat gehoord te hebben!!

11 opmerkingen:

Elly Wijnen zei

Het allerbeste Aart.

vilterietje zei

en zo begint nu de rest van je leven, het zal nooit meer hetzelfde zijn, maar het kan even goed weer mooi worden. veel sterkte vriend

yvon zei

Aart alsnog van harte gecondoleerd met het zo plotseling overlijden van je vader. Natuurlijk is het goed dat je de draad (letterlijk) weer oppakt maar vooral na het zo plotseling overlijden zal nog een hele tijd volgen van verwerken. Ook voor je moeder zal het een zware slag zijn. Ik voel met haar mee omdat mij hetzelfde is overkomen. Een zo plotseling afscheid is voor nabestaanden zo moeilijk te vatten. Ik hoop dat je hobby je de mogelijkheid geeft e.e.a. te verwerken. Sterkte.

Hannie de Beer zei

Heel goed om de draad weer op te pakken,al zal het niet altijd meevallen? Maar koester de mooie herinneringen. Veel sterkte!

Ineke zei

Zoals vilterietje al zei: iedere nieuwe dag is de eerste van de rest van je leven.Veel sterkte, ook voor je moeder.

Birgitte aka Bietje zei

Al die speciale herinneringen aan je vader neemt niemand je meer af. Ook de herinneringen aan het geweldige huwelijksfeest van je ouders zijn er. Koester ze, want deze en de steun van Henk en familie zal je door deze tijd heen helpen. En wij natuurlijk ook.

christina zei

Omdat hij zo plotseling is overleden komt het echte rouwen nu pas. En daar gaat veel tijd overheen. Ik wens je veel kracht toe om deze moeilijke periode door te komen.

conny's quilts en creaties zei

Mooi Aart, wat is zo'n postuum schouderklopje belangrijk, zeker op zo'n moeilijk moment, sterkte joh, veel kracht voor jou, en je naasten gewenst.

Shirley zei

Ooh, die laatste zin; Aart, wat fijn dat jouw vader zo openlijk trots op je was. Sterkte hoor.

Daniëlle zei

Even bijgelezen, och Aart! Kreeg een brok in de keel toen ik las dat je vader vertelde dat zijn zoon quilt! Prachtig! Er ligt vast een nieuw draadje op je te wachten om te worden opgepakt, een draadje waar alle herinneringen in zijn geweven. Sterkte en liefs, Daniëlle

Dea zei

Wat fijn dat jullie dit als gezin samen kunnen dragen. Jullie zullen elkaar zeker nodig hebben. Nogmaals heel veel sterkte.
Ontroerend stukje over je vaders trots toen hij vertelde over zijn quiltende zoon, een verhaal om te koesteren.