Roest–Roest–Roest.

Vorig jaar met mijn verjaardag kreeg ik een bakje met roestige spijkers van mijn vader. Ik heb dat hier op het blog vermeld en iedereen vond het mijn mooiste verjaardagscadeau.

Ik was en ben er nog steeds blij mee! Afgelopen maandag ben ik weer een dagje bij mijn moeder geweest om de voortuin van wat onkruid te ontdoen. Het is bij wat gebleven, want er staat zoveel en de grond is zwaar om te bewerken door de vele boomwortels die in de bovenlaag zitten. Na de lunch, die we gezellig buiten nuttigden, ben ik even de schuur in gedoken om wat roestige spijkers op te sporen. Die had ik zo gevonden, 5 doosjes heb ik leeg gemaakt ik deze zakjes. Mijn rugzak hing lekker zwaar op mijn rug toen ik huiswaarts keerde.

De volgende keer moet ik mijn grote tas op wielen maar eens meenemen. Dan ga ik ook op zoek naar roestige schroeven, die zullen toch wel een andere afdruk gaan geven op de stof. Laat de winter maar komen, maar eerst de herfst maar, want ik wil wel mooie herfsttinten gaan zien in het bos. Dank je wel Pa dat je nooit wat weg kon gooien, alhoewel ik daar weleens anders over gedacht heb.