Abraham!

Gisteren werd ik Abraham genoemd, dat heb je als je de leeftijd van 50 bereikt. Ik kan er niets aan doen, gelukkig, het is het leven. Gisteren werd ik met mijn neus op de feiten gedrukt, maar vandaag is dat weer weg.

Ik had een feestje gepland, maar afgelopen week liep iets anders dan gedacht. Dinsdag werd ik van het ene op het andere moment fiks verkouden, het leek eerst op griep, koude rillingen, pijn in de botten van mijn benen. Toen het niezen en snotteren begon gingen de eerste verschijnselen weer weg. Meestal fiets ik er aardig door heen, Henk is vaak de ‘gelukkige’ en ik heb dan nergens last van. Dat komt vaak wel goed uit, want wie doet anders de boodschappen en zorgt dat alles gewoon door gaat. Nu was dat anders, in de ochtend uren werden de zakdoeken gevuld en na de lunch wordt het rustiger om even noodzakelijke boodschappen te gaan doen. Nu moest ik al snel gaan beslissingen maken, zag mezelf niet alle boodschappen in huis halen en ook nog het huis aan kant maken, zodat ik gasten kon ontvangen. Het feestje is verschoven naar een paar weken verder, ik ben trouwens dit hele jaar 50, dus het kan op elke gewenste datum gevierd worden. Maar toch voelde het anders dan anders, de post bracht gelukkig kaarten, de telefoon ging ook geregeld en de bloemist stond ook nog aan de deur!

Wat ik het vat zit verzuurd niet en over een paar weken ben ik beter in staat feest te vieren! Mijn moeder verraste me met een zelf gemaakte kaart met een wijsheid die me deed lachen. Voor het geval er toch nog iemand langskomt staat er gebak in de koelkast en als er niemand komt hebben Henk en ik iets lekkers bij de koffie, het komt vanzelf op, wees maar niet bang! Nu weten jullie gelijk waarom het aan deze kant zo stil was, dat is ook weleens lekker eigenlijk, even een tandje terug.