De drop begint steeds meer zijn vorm te krijgen.

Het kost een paar uurtjes, maar dan krijgt de drop langzaam zijn vorm. Heerlijk om weer eens met de hand te werken, dan kan ik gelijk eens even nadenken over de komende projecten. Nog even en de grijze lap kan onder de drop vandaan.  Liesbeth Wessels was gisteren benieuwd naar de 

uiteindelijke vorm, daar kan ik antwoord op geven, de drop vorm blijft gehandhaafd. Hoe ik dat straks aan ga pakken met tunnels en ophangen weet ik nog niet, maar zoals ik al meer heb gezegd, is dit een probleem voor later. Het avondje modern ballet was vermoeiend, maar ontzettend leuk. De vermoeidheid komt van wat je in een paar uur voorgeschoteld krijgt. Het eerste gedeelte van de avond was een ballet, genaamd Compositie, choreograaf Hans van Maanen, hij kwam zelf aan het eind het applaus in ontvangst nemen. Het tweede deel, genaamd Dance, choreograaf Lucinda Childs, gaf het eerste gedeelte van de naam van de voorstelling weer. De dansers dansten van links naar rechts over het podium in banen, de strepen, de muziek was van Philip Glass. De muziek was van een hoog tempo, de dansers dansten ook op hoge snelheid en er was een dundoek gespannen tussen de zaal en het podium, waar een film vertoont werd van deze dans, maar van een aantal jaren geleden. Dus er waren diverse lagen, muziek, dansers en film. Het geheel maakte dat je na afloop even moest zuchten. Het derde deel was een dans door één danser, titel La morte del Cigno, choreograaf Mauro de Candia, het duurde maar 4 minuten, maar was intensief om naar te kijken. Het laatste deel genaamd Walk of fame, choreograaf Gisela Rocha, ging over de fascinatie voor de status van sterren en de extreme drang naar ‘stardom’. Zie hier het tweede deel van de naam van de voorstelling. Als je de kans hebt, ga de voorstelling bekijken, daarom vertel ik verder niets over de voorstelling. Ik ga weer vlug verder met de drop, want klaar is de top van de drop nog lang niet.