Gepakt en gezakt.

Mijn tas staat klaar, straks ga ik naar Gerda, we hebben weer een bee. Ada is ook weer van de partij, zij is ons zwevende bee-lid, dus ik verheug me om te zien waar zij nu weer mee bezig is. Zo vaak zien we haar niet ze woont in Drenthe. Mijn tas herbergt een aantal tops waar ik mee bezig ben, ik wil niet als de koffie op is niet meer verder kunnen dus ik bereid me wel voor. Genoeg te doen, maar het hoeft niet allemaal af vandaag. Dat zal niet gebeuren, er is altijd veel te bepraten, soms schiet je op en soms totaal niet. Omdat Ada er is heb ik wat extra’s meegenomen, wat

ze nog niet kent, althans als ze mijn blog een tijdje niet gelezen heeft.
Even nog over het bericht van gisteren, we zijn bij mijn ouders gekomen, door de tram naar IJsselstein te nemen en vandaar met de bus verder te reizen. Toen we terug gingen heeft mijn zusje ons naar treinstation Woerden gebracht, overstappen in Utrecht, dat wel, toen de trein naar Nijmegen. Normaal ben ik niet gauw kwaad te krijgen, maar dat was ik gisteren wel, ik heb de man die zakken over de halte palen flink laten weten wat ik van de situatie vond, jammer voor hem, maar hij brengt het maar over aan zijn superieuren of hij had zijn rug in moeten smeren met boter. Gisteren heb ik nog wel mijn verhaal op de site van rtv Utrecht gedeponeerd. Normaal is het vervelend als je reis wordt onderbroken door onzekerheden, maar daar kan ik wel tegen, maar nu was Henk erbij. Omdat hij geen grote afstanden kan lopen, word ik prikkelbaar als hij zich extra moet inspannen en daarmee over zijn tax moet gaan. Een normaal mens is zo weer hersteld, maar bij hem kan dat langer duren. Hij werkt niet voor niets 2 dagen thuis. Dank je wel aan degene die reageerden op het bericht van gisteren.