Lastig werkje.

Zo keek ik er tegen aan gistermorgen, het heeft wat hoofdbrekens gekost, uiteindelijk ben ik er maar aan begonnen. Ik kan wel leuk de bloemblaadjes gaan doen, maar het moeilijkste en ook het leukste zit in het hart van de Amaryllis.

Ik heb eerst maar eens een mal gemaakt van freezerpaper van het hart van de bloem. De mal heb ik op een stukje colback gelegd en uitgeknipt. Toen ik de plaats, waar het moest komen, had bepaald ben ik dat stukje colback intensief te lijf gegaan met bordeau rood garen. Dat was hoofd erbij houden en niet af laten leiden. Daarna heb ik het volgende lastige klusje ter hand genomen, de stamper en de meeldraden, die maken een bloem compleet. Ik had er al een paar dagen over na lopen denken, niet echt intensief, maar toch ben je er mee bezig.

De stuifmeel bolletjes heb ik met een geel garen gedaan, met de BSR-voet. Het voordeel van de BSR-voet is dat het pas gaat naaien als je de stof beweegt, dat doet hij met zijn sensor onderaan de voet. De BSR-voet zit met een stekkertje in de machine geplugd. Haal je dat stekkertje eruit dan werkt de voet als een stopvoet, dat scheelt een hoop wisselen. De stuifmeel bolletjes heb ik eerst rondom genaaid met de BSR-voet, waarvan het stekkertje was ingeplugd. Toen de bolletjes zo vorm hadden gekregen, ging het stekkertje eruit en kon ik met een fijne zigzag de ruimte opvullen. Het transport is in alle gevallen naar beneden, voor een goede wendbaarheid. Het was erg leuk om dit te doen en toen ik de foto’s van mijn camera naar mijn fotoprogramma uploadde was mijn reactie: WOW, heb ik dat gedaan? Ik werk het liefst aan dit soort klussen als ik alleen thuis ben, dan kan ik niet gestoord worden. Straks krijg ik commentaar van Henk als hij dit leest, maar hij weet ook dat dat waar is, ik moet hem ook niet storen en dat gebeurt weleens. Maar als hij thuis werkt en ik ben de hele dag weg, dan vindt hij dat niet gezellig. Hier vindt je wat, daar laat je wat.