Het leven blijft spelen.

Het was een paar dagen rustig op mijn blog, door allerlei saaie dingen, met de stofzuiger door het huis rennen, de was, de strijk en al dat soort geneuzel. Af en toe moet dat ook gebeuren. Ook was ik afgelopen week op zoek naar onze Khaddafi, de muis waar wij al een tijdje jacht op maken. Ik heb hem maar een naam gegeven en ééntje die actueel was. Maar nog steeds geen spoor van Khaddafi, zal wel in een rioolbuis zitten, of achter de kast. Hij heeft nu wel extra voeding gekregen in de vorm van muizentarwe, waar hij van op gaat drogen, zonder dat het gaat ruiken!!! Gisteren werd ik gevraagd om mee de stad in te gaan, Henk wilde weer even naar zijn huisdealer als het gaat om computerspullen, er moet toch iemand mee om het gekochte te dragen.

Op weg naar huis nog op een terras gezeten voor de lunch met een biertje, dit keer was dat een Texels bockbiertje, een taxi voor de terugweg was net niet nodig, maar de bock kwam wel hard aan. Thuis gekomen was Henk weer zoet met het zonet aangeschafte en ik…………ik was weer zoet met datgene wat hij naast zich neer legt. Ik hoorde al het gekraak van plastic, wat achteloos werd weggegooid, er wordt tegenwoordig niet meer aan de medemens gedacht, die hoogstens 2 meter verderop zit. Al gauw had ik het afval geconfisqueerd en met verf bestreken,

het hangt nu te drogen. De bovenste foto laat het kraak plastic zien, als het droog is zal ik het gaan versmelten en daarna verdwijnt het even in mijn voorraad. De tweede foto laat het zwarte vliesachtige materiaal zien wat ook in de doos zat, dat heb ik ook bestreken met acrylverf, maar dit materiaal vroeg om meer water toe te voegen. Hoe het gaat vervormen als er een warme strijkbout overheen gaat, natuurlijk wel tussen bakpapier, de toekomst zal het leren. Donderdag ben ik ook nog bezig geweest met het versmelten van een ijsverpakking, dun plastic, wat ik had bestreken met Steward Gill verf.

Na het drogen van de verf en het versmelten heb ik er nog restjes geverfde vliesofix op versmolten en er daarna goudkleurige glimmermist overheen gespoten. Dit stukje versmolten plastic verdwijnt ook voor een tijdje in de voorraad! Gistermorgen was er ook nog een verrassing, er werd aangebeld en de stem beneden, die ik niet zo gauw herkende, vroeg of ze even voor een minuutje boven mocht komen. In afwachting stond ik aan de deur te wachten en toen verscheen ineens mijn quiltvriendin uit Parijs. Ik had al het vermoeden dat ze momenteel in Nederland zou zijn, omdat haar zus, ook een quiltvriendin, de afgelopen week plotseling was overleden. Natuurlijk heb ik gelijk een reactie op haar blog achter gelaten en een condoleance kaartje gestuurd. Will vond dat zo attent dat ze me een roze roos kwam brengen.

De roos staat nu op tafel, dan kan ik nog eens denken aan Hanne, waar ik 3 weken voor haar dood nog bij in de tuin heb gezeten. Er is weer een leven geleefd, die dierbare herinneringen achterlaat. Hanne rust in vrede.